“એક દિવસ સાંજના છ વાગે ઓફિસેથી જીપ લઇને વિજય ઘરે આવ્યો, પાર્કિંગ જીપ પાર્ક કરી બેગ લઇને ઘરમાં આવ્યો. સોફામાં મારી બાજુમાં બેસીને તેણે બેગમાંથી સીલપેક ઇંગ્લીશ દારૂની બોટલ કાઢી, હું તો વિજય સામે જાતી જ રહી. બોટલ થ્રી એક્સ રમની હતી. એ બોટલ બતાવી તેણે મને કહ્યું: “જાનુ, તને ગમે કે ન ગમે… પરંતુ આજે મને આ પીવાની ના ન પાડતી. મારે પીવું છે તને ખબર છે કે, રાતના મને કેવી અને કેટલી બધી તકલીફ થાય છે. હું કંઇ જ કરી શકતો નથી. પુરૂષ તરીકેનો પાવર હું તને બતાવી શકતો નથી. અને તારી તલસતી ને તડપતી કાયા મારાથી હવે જાવાતી પણ નથી. તને જાતા હવે મને કંઇનું કંઇ થાય છે. પરંતુ મારાથી કંઇ થઇ શકતું નથી. હું સાચે જ લાચાર છું જ્યોતિ ! કદાચ આ અંગ્રેજી દારૂ પીવાથી મારામાં જામ કે જોશ આવે તો બીજું કંઇ નહીં પણ તને તૃપ્ત તો કરી શકું, આવું થાય તો પણ હું જંગ જીત્યો કહેવાઉં, બસ….” આટલું બોલતા જ વિજયની આંખોમાં આંસુ ચમક્યા. એ બોલતો બંધ થયો. પરંતુ થોડીવાર પછી સ્વસ્થ થતાં વળી ફરીથી તે બોલવા લાગ્યો:
“આઇ લવ યુ…. જ્યોતિ ! હું તને ખૂબ જ પ્રેમ કરૂં છું, મને મારી નબળાઇની બધી ખબર છે. ખાલી અમસ્તો પ્રેમ કે ચુંબન કે પછી હાથની કરામતથી બધું પુરૂં થઇ જતું નથી. એકબીજામાં ઓગળી જવું, એકાકારત્વ પ્રાપ્ત કરવું, શારીરિક સંબંધમાં અને અંગનું ભીનું ભીનું થઇ જવું, ને પછી અદ્ભૂત એવી તરસથી તૃપ્ત થવું, આવી અને આટલી ક્રિયા પૂર્ણ થાય અને શારીરિક તૃપ્તિ મેળવ્યા પછી જ સાચા સુખનો, ચરમસીમાનો અદ્ભુત આનંદ અનુભવવા મળે છે. પરંતુ હું તો માત્ર તારા ઉપસેલાં અને માંસલ એવા ભરાવદાર અંગોને દબાવવા, ચૂસવા, મસળવા કે પછી નાનાં નાનાં ઇજા વગરના બટકાં ભરૂ છું તેથી શું વળે ? એમાં કઇ ચરમસીમાનો આનંદ ન મળે, આવો આનંદ મેળવવા માટે જ આજે હું આ બોટલ લઇને આવ્યો છું. મારા એક મિત્રે કહ્યું છે કે, “આ… રમના ત્રણ – ચાર પેગ પેટમાં પડે એટલે પછી અપ્સરા સાથે આપણે સંભોગ કરતા હોઈએ તેવો અહેસાસ થાય છે. અને પછી ધાર્યું પણ ન હોય તેવા ઉમળકા અને ઉભરા તો વારેવારે આવ્યા જ કરે છે.. આ ઉપરાંત બળ, શક્તિ, તાકાત અને જોશ ખૂબ જ વધી જાય છે. તાકાત વધતાની સાથે કોમળ અંગો આક્રમક રીતે ખૂબ કડક અને ટટ્ટાર બની જઇ ધાર્યું પરિણામ આપી શકે છે…”
વિજય બોલતો હતો અને હું તેને સાંભળતી રહી, વળી તેણે તો આગળ ચલાવ્યું: “તને તો ખબર જ છે જ્યોતિ, કે મારી માગણી અલબત્ત કે મારી ઇચ્છા લગ્ન પહેલાં પણ એક મુન્નાની હતી અને છે. ગમે તેમ કરીને પણ મારે મુન્નો તો જાઇએ જ છે. તું મને મુન્નો આપીશ તો ખરી ને ? જા જે… પીધા પછી આજે તો મારાથી અલબત્ત કે હું એવી તાકાત બતાવીશ કે, તારા પેટમાં મારો મુન્નો રમવા લાગશે. અત્યાર સુધી તો મારાથી બાળક અવતરવા માટેની પ્રાથમિકતા પણ પૂરી થઇ શકતી ન હતી. એટલે શું કરૂં ? સારામાં સારી નોકરી કરૂ છું, ઘરનો બંગલો છે, બંગલામાં ગાડી છે, મારા કુળમાં એકમાત્ર હું જ વારસદાર છું. આપણા સમાજમાં એટલે કે જ્ઞાતિમાં હું કંઇક કંઇક છું, મારૂં માન છે.. સન્માન છે. સમાજના અનેક હોદ્દાઓ મારી પાસે છે. આ ઉપરાંત ત્રણસો વિઘા જમીનનો માલિક પણ છું…પરંતુ… સંતતિ વગર આટલી બધી સંપત્તિ કામની શું ? તું જ કહે જ્યોતિ…! હવે હું શું કરૂં ?” આમ કહી વિજય થોડીવાર માટે અટકયો ત્યાં તો તરત જ વળી પાછો આગળ બોલ્યો:
“આમ તો જો જ્યોતિ…, દેખાવે તો મારૂં શરીર એક હીરો જેટલું સુંદર છે..તંદુરસ્ત પણ છું. મારા શરીરનો બાંધો, ઘાટ કેટલો બધો મસ્ત મસ્ત છે. પરંતુ મારામાં પૌરૂષત્વની તાકાત કયાં ? અંદરથી તો હું સાવ ખાલી છું. તું તો મારી પ્રેમાળ પત્ની છે. મારા શરીરના એક એક અંગની જાણતલ છે. તને નથી લાગતું કે મારામાં કંઇક તો ખામી છે જ, કંઇક તો ખૂટે જ છે…” હતાશ થઇને વિજય બોલતો બંધ થયો, તેના આવા શબ્દો, તેની આવી વ્યથા, તેનું અંદર છુપાયેલ દર્દ સાંભળી છેવટે મેં તેને કહ્યું:
“જો વિજય, તું તો મારો પ્રેમ છે, તું જ મારો પતિ છે, તું જ મારો કંથ છે. હા, તું તો મારો દોસ્ત પણ છે. જો તું જ આમ સાવ નર્વસ થઇ જો તો પછી મારૂં કોણ ? તું તો પુરૂષ છે, પુરૂષની જાત જ આમ પાણીમાં બેસી જાય તે તો ન જ ચાલે. તારે મારો પણ વિચાર કરવાનો છે. તારા માટે હું તો બધું જ કરવા તૈયાર છું, તું આમ અધીરો ન થા. આપણે બેઉં સાથે મળીને કંઇક કરીએ, કંઇક અલગ જ વિચારીએ તો આમાં જરૂરને જરૂર કોઇ નવો રસ્તો મળશે જ…”
“સારૂં…” વિજયે કહ્યું: “ એક કામ કર જ્યોતિ, સાંજના આઠ થયા છે, હવે થોડી બદામ, થોડા કાજુ, થોડી સીંગ અને થોડું ચવાણું એક ડીશમાં લઇ આવ. હું હવે પેગ તૈયાર કરૂં….”
(ક્રમશઃ)
