“દામલ…” જ્યોતિ બોલતી હતી: “હું તારી છું, તું મને ફાવે તેમ ભોગવ. મને મન ભરીને માણી લે, મારી પ્યાસ પણ બુઝાવી દે ને તારા શરીરને મીઠો મધુરો રસ મારામાં ઢોળી દે. મારી આ કોરી કોરી કાયાને તું ભીની ભીની કરી દે, મને તરબોળ કરી દે. મારા શરીરનું બધુ સુખ તને અર્પણ કરતા હું ધન્યતા અનુભવીશ. તું મને ભીડી દે, મારા હોઠને તારા દાંતથી ચાવી લે… હું કંઇ નહીં બોલું અરે..! મારી આ ઉપસેલી નાની છાતીને તારા પંજાના બળથી પંપાળીને નહીં પણ… અતિ આવેશથી દબાણપૂર્વક ખૂબ મોટી બનાવી દે. છો…ને, કદાચ મને સૂગ ચડે તો ભલે ચડે, તારા અંગ અંગને હું મારા હોઠથી, મારી જીભથી હું તૃપ્ત નહીં થાઉં ત્યાં સુધી ચગળ્યા કરીશ. અને તું…. તું…, તારી જીભથી મારા કપાળ પર, મારા નાક પર, મારાં નયનો પર, પેટ પર, મારી કમર પર, મારી નાભી પર અને એથી પણ આગળ ચગળ્યા કર કારણ કે મારામાં પ્રકટેલ આનંદ અને તારા સ્પર્શના ભાવે પ્રકટેલ આનંદ એકાકાર થઇ જઇ, આપણે બેઉં એકબીજામાં ઓગળવા મંડીશું. પછી આપણે બીજું જાઇએ શું ?”
“ જ્યોતિ…” દામલે ગભરાટમાં બડબડાટ કરતાં કહ્યું:“તારા શરીર સાથે આવું બધું હું કરી શકીશ…. ? કયાં તું અને કયાં હું ? પરી જેવી તારી રૂપાની કાયાને જરાપણ દબાવતા મને તો ડર લાગે છે. તારી ઉપસેલી છાતીને હું મારા પંજાથી કેમ દબાવી શકુ ? તને… તારૂં દર્દ વધે તો…? મારાં અંગો વિકરાળ બને તે પહેલાં હવે તો તારે ચેતી જવું જાઇએ… કયાંક…
“મારી જેવી નારીને તું સાવ પોચકી ન માન. તારી કાયાનો ભાર મારી કાયા પર કલાકો સુધી હું જીલી શકુ તેમ છું. એક અદલ પ્રકારના ચરમસુખ ખાતર હું બધું જ સહન કરી લઇશ, હસતા હસતાં સહન કરીશ. તું આવ… મારા અંગ પર તારૂં અંગ વ્યવિસ્થત રીતે ગોઠવી દઇ પછી જા કે મારૂં બળ, મારી શક્તિ
આભાર – નિહારીકા રવિયા કે મારૂં જાર તને આનંદ અપાવે છે કે નહીં.”
આવા અકલ્પ્ય સંવાદોના સાક્ષી બની ગયા પછી દામલ હળવેંકથી ઊભો થયો અને જ્યોતિ પાસે જવા પગ ઉપાડયા. નજીક… થોડો નજીક, હવે તો સાવ જ્યોતિની નજીક પહોંચતાની સાથે દામલ ચમક્યો એ મૂર્તિની જેમ ઊભો જ રહી ગયો તેણે જાયુ તો… જ્યોતિની પાછળ સાવ અડકીને એક વિકરાળ ચહેરો ઊભો હતો તેણે જંગલખાતાનો પહેરવેશ પહેરેલો હતો. હટ્ટોકટ્ટો એ યુવાન કોઇ વિચિત્ર અને તીવ્ર દ્રષ્ટિથી દામલને આંખનું મટકું માર્યા વગર જાઇ રહ્યો હતો એની એવી નજરથી દામલ ડરી ગયો. એ આગળ વધી ન શકયો બરાબર આ ક્ષણે જ્યોતિ બોલી:
“આવ દામલ આવ…, કેમ ઊભો રહી ગયો ? મારી પાસે આવ, તારા સીના સાથે મને ભીંસી દે, મને આખેઆખી ચોળી નાખ, પીંખી નાખ. મારી અતૃપ્ત તરસ તો બુઝાવી દે. તારી કાયાને ઝીલી લેવા માટે તો મેં મારા આ હાથ ફેલાવ્યા છે. આવ… દામલ આવ…”
ને, પથારીમાંથી ઝબકીને દામલ બેઠો થયો. એમ જ બેઠા બેઠા તેણે તેની આંખો ચોળી… પછી આમ – તેમ નજર ફેરવી જાયું. છેવટે તેનો શ્વાસ હેઠો બેઠો. નાઇટ લેમ્પના આછા પ્રકાશમાં તેણે કાંડા ઘડિયાળમાં જાયું તો… વહેલી સવારના પોણા છ થયા હતા.
પછી, એમ જ પથારીમાં બેઠા બેઠા મનમાં ને મનમાં હસ્યો. વિચારવા લાગ્યો: કેવું કેવું બધું જ વિચિત્ર દેખાઈ રહ્યું, સંભળાઇ રહ્યું અને અનુભવાય રહ્યું. જ્યોતિને કપડાં વગર જાવી એ કંઇ રેઢી વાત છે ? હું ખૂબ જ ભાગ્યશાળી છું કે મેં તેને એક પણ કપડાં વગર ખુલ્લી જાઇ. હા, તેના ડાબા સ્તન નીચે લાલ લાલ લાખુ પણ મેં સ્પષ્ટ જાયું. ખરેખર તેના સ્તન પાસે લાખુ હશે ?
અરે…! મેં તો તેના કેળના સ્થંભ જેવા સુંવાળ ને લીસા લીસા સાથળ પણ જાયા, તેને સ્પર્શ ન કરી શક્યો તે અફસોસ ! હા, પેટ પર તેની ઊંડી મજાની નાભી જાતાં જ જાણે મારા હોઠ ત્યાં ચોંટી ગયા હતા. તેની કઠણ ને કડક નાની ઉપસેલી છાતી જાઇ મને દબાવવાનું મન પણ થયું ને તેના ભીના ભીના થોડા થીરકતા થીરકતા હોઠ સાથે મારા હોઠ દાબી દેવા હું તૈયાર જ હતો પરંતુ આ બધું સાચુકલું નહીં તો પણ ભલેને આવું બધું અનુભવ્યું એ સપનામાં હતું તો શું થયું ? કેવી આનંદની અનુભૂતિ, કેટલો બધો આનંદ…બધું જ જાણે અમાપ…!
આવા અગણ્ય વિચારોના યુધ્ધમાં અટવાતા અટવાતા અંતે દામલે પથારીને ત્યાગ કર્યો. એ ઊભો થયો મોટી લાઇટ કરી, આખો રૂમ પ્રકાશથી ઝગમગી ઊઠયો એ સાથે જ દામલની નજર તેના પોતાના શરીર પર સ્થિર થઇ. તેની પોતાની સ્થિતિ જાતા જ વળી એ ખૂબ શરમાયો ત્યાં તો પોતાના પંડના નાનકડા એવા અંગમાં વળી ઝડપથી જાણે ચેતન આવવું શરૂ થયું. હાલક – ડોલક થતું એ અંગ ઘડીભરમાં તે જાણે વિશાળ બની ગયું.
ને,
એ લયબધ્ધ રીતે વિકસતા વિશાળ અંગને પંપાળતા પંપાળતા દામલ ઝડપથી બાથરૂમમાં દાખલ થયો. માંડ માંડ ત્યાં પહોંચ્યો ત્યાં તો પેલી રસભરી રસવંતી વેખનાના મીઠા મીઠા મણકા પ્રવાહીરૂપે પાણીના પ્રવાહમાં પ્રસરી ગયા. ત્યારે દામલની આંખો થોડીવાર માટે બંધ થઇ ગઇ હતી. માનવ નામનું પ્રાણી મરે ત્યાં સુધી તરસ્યુ જ રહે છે. કારણ કે આ પ્રાણીને જ ઢગલાબંધ અપેક્ષાઓ હોય છે. આવા જ પ્રકારનો ભાવ દામાના દિમાગમાં હતો. એને અપેક્ષા એ હતી કે, જ્યોતિ મને જિંદગીપર્યંત ભરપૂર પ્રેમ કરે. જેમ હું તેને પ્રેમ કરૂં છું તેમ તેને પણ મારા પ્રત્યે પ્રેમ કરવો જ રહ્યો. પરંતુ આવી અપેક્ષા વચ્ચે કુદરત પણ ઊભી હોય છે, નસીબ પણ તીર તાણીને ઊભું જ હોય છે.
બાથરૂમમાં નહાતા નહાતા અત્યારની પોતાની કઢંગી હાલત વિશે દામો વિચારી રહ્યો હતો. પોતાના શરીરની સ્થિતિ કેવી થઇ ? છતાં અત્યારે એ સુગંધી સાબુ પોતાની કાયા પર ઘસી રહ્યો હતો. ઘણીવાર સુધી તે નાહ્યા કર્યો. સરસ રીતે સ્નાન થઇ ગયા પછી શરીર પર ટુવાલ વીંટી તે બાથરૂમમાંથી બહાર નીકળ્યો. આજે મોડું તો જરાપણ થયું ન હતું એટલે નિરાંત હતી. સવારના સાત થયા હતાં. પછી, નવા વસ્ત્ર પહેરી તે તૈયાર થયો અને રૂમનું બારણું ખોલી તે બહાર નીકળ્યો. બહાર નીકળતાં જ તેની નજર બા પર સ્થિર થઇ. તેઓ સાવરણાથી ફળિયું વાળી રહ્યા હતાં એટલે તે સીધો જ રસોડામાં દાખલ થયો. થોડું પાણી પીધું ને વળી પાછો બહાર નીકળ્યો. ઓસરીનાં પગથિયા ઉતરી તે ફળિયામાં આવ્યો ચપ્પલ પહેરી ડેલી તરફ જવા લાગ્યો ત્યારે બાની નજર દામા પર પડી એ સાથે બોલ્યા: “આજે તું વહેલો ઊઠી ગયો ?” (ક્રમશઃ)
